O wszystkim co robiłam decydowali inni, myślałam, że mogę chociaż kontrolować to co jem - choroba Victorii

Embed from Getty Images

Życie na Królewskim Dworze może wydawać się bajkowe i bezproblemowe. Nic bardziej mylnego, a najlepszym tego przykładem jest księżniczka Victoria. W 1997 roku Następczyni Tronu zaczęła chudnąć. Początkowo prasa była zachwycona jej nową figurą. Szczuplejsza sylwetka jeszcze niedawno pulchnej księżniczki zachwyciła wszystkich. Jednak niedługo późnej stało się jasne, że coś jest nie tak. Victoria dosłownie ginęła w oczach, a na każdym kolejnym oficjalnym wyjściu zdawała się być szczuplejsza niż poprzednio. Zachwyty nad nową sylwetką przyszłej królowej szybko zmieniły się w doniesienia o zaburzeniach odżywiania i strach o zdrowie Victorii. 

Wreszcie w drugiej połowie roku dwór potwierdził, że księżniczka cierpi na anoreksję. Prasa szybko wyczuła w tym chwytliwy temat i zarobek. Zamiast dać Victorii przestrzeń, której tak potrzebowała w tym czasie paparazzi chodzili za nią krok w krok, a na łamach brukowców co róż pojawiały się nowe dywagacji na temat przyczyn choroby księżniczki. Jedni twierdzili, że rola Następczyni Tronu okazała się dla niej zbyt trudna, inni dopatrywali się przyczyn w mamie Victorii. Królowa miała być niezadowolona z figury córki i kazała jej jeść same parówki, a niestety późnej sytuacja miała się wymknąć spod kontroli. Prawda okazała się jednak nieco inna. Niemniej w czasie przekazania informacji o chorobie Victoria zdecydowała się wyjechać do Stanów Zjednoczonych, aby tam kontynuować naukę na Yale.

Embed from Getty Images

Dwa lata późnej nadal przebywając w USA udzieliła wywiadu szwedzkiej telewizji w którym mówiła po raz pierwszy o chorobie. 

Miałam problemy z zaburzeniami odżywiania w tamtym czasie, bardzo mi pomogło to, że mogę być tutaj. Otrzymałam wspaniałą pomoc od profesjonalistów i oczywiście przyjaciół i rodziny z którą żyję tutaj. Zatrzymałam się ze wspaniałą szwedzką rodziną. Czuję, że to był mój czas żeby wyjechać za granicę, od momentu w którym zaczęłam szukać profesjonalnej pomocy. I zawsze chciałam studiować za granicą.
(...)
Oczywiście Szwecja poczyniła wielkie kroki z tym. W szpitalu uniwersyteckim Karolińska są wspaniali lekarze, ale czułam, że otrzymam tutaj więcej więcej spokoju i ciszy. To rzecz na którą  chciałabym zwrócić uwagę. Doceniam, że media zostawiły mnie samą. To było dla mnie bardzo ważne i bardzo mi pomogło. 

W wywiadzie dało się zauważyć, że Victoria wygląda znacznie lepiej i zdrowiej. W lecie tego samego roku wróciła do Szwecji i rozpoczęła swoje oficjalne obowiązki w nowym wymiarze. Nie zabrakło również kolejnych rozmów na temat choroby.

To był bardzo trudny okres. Tego rodzaju choroby nie są tylko uciążliwe dla osoby, chorej ale przede wszystkim dla otoczenia. Dziś czuję się dobrze, (...) Myślałam o tym, jak bardzo mogę pomóc innym w tej sytuacji. Dla mnie ważne jest, aby móc otwarcie o tym mówić. 

Po latach księżniczka mówiła:

To co przeżyłam 10 lat temu, kiedy wyjechałam to Stanów i zachorowałam na anoreksję miało sens. Uświadomiłam sobie własne ograniczenia. Cieszę się, że stało się to tak wcześnie, gorzej gdybym się obudziła jako czterdziestolatka z dwojgiem dzieci [przyp wywiad pochodzi z 2009 roku] Podlegam nieustannej obserwacji, wszystko co robię jest dokumentowane, a przecież nikt nie czuje się znakomicie cały czas, nawet jeśli stara się spełniać takie wrażenie. 

 O wszystkim co robiłam decydowali inni, myślałam, że mogę chociaż kontrolować to co jem.  

Podtrzymywanie tradycji to bardzo poważny obowiązek. To swoiste powołanie. Sama wymagam od siebie o wiele więcej niż wymagają inni. Taka jest prawda. (...) Czasem nie czułam się zbyt dobrze. Teraz jednak osiągnęłam równowagę. Pogodziłam się z sobą. Dziś inaczej patrzę na wiele rzeczy. Kiedy byłam młodsza wiele spraw mnie przytłoczyło. Moje obowiązki budziły we mnie niepokój. Dziś inaczej sobie z nimi radzę. To kwestia dojrzałości, wieku, zrozumienia. Nie trzeba znać wszystkich odpowiedzi. To w pewnym stopniu zrozumiałe, że wszystkiego nie wiem.